യാത്ര

തിരികെ കാറോടിച്ചു വരുന്ന വഴി മുഴുവൻ ദേവു ആയിരുന്നു മനസ് നിറയെ. വീട്ടിൽ ഒരല്പം താമസിച്ചാൽ തുടങ്ങും പരിഭവം പറച്ചിൽ."ന്താ മനുവേട്ട ഇത്രേം താമസിച്ചേ.. ഞാൻ ഇവിടെ തനിച്ചേ ഉള്ളുന്നു ഒരു ചിന്തയുല!നിക്ക് ഒറ്റക്കിരിക്കാൻ പേടി ആണെന്ന് അറിയാതെ അല്ലാലോ...." ഇങ്ങനെ ഒരു നീണ്ട നിര പരിഭവം കാണും പറയാൻ.
  കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ ആണ് എപ്പോലെങ്കിലും ഞാൻ ദേഷ്യയപ്പെട്ടാൽ
പിന്നെ മുഖം വീർപ്പിച് ഒറ്റ ഇരുപ്പാണ്. ഞാൻ പിന്നെ ചെന്ന് സമാധാനിപ്പിക്കുന്ന വരെ ആ ഇരുപ്പായിരിക്കും.
  അവളുടെ വഴക്കും കൊഞ്ചലുകളും എല്ലാം പക്ഷെ ഇപ്പൊ വല്ലാതെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്നു. ഇനി മുതൽ വീട് അവളുടെ പരിഭവം ഇല്ലാതെ നിശബ്ദം ആയിരിക്കും.ചിരിച്ചുകൊണ്ടെന്നും എന്നെ സ്നേഹത്തോടെ വരവേറ്റിരുന്ന ആ മുഖം നാളെമുതൽ ചുവരിലെ ചില്ലിട്ട പടമായി മാറും.
  തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരാനാകാത്തവണ്ണം ദൈവം ദേവുനേ എന്നിൽ നിന്ന് തട്ടിയെടുത്തു.ഈ തിരിച്ചുപോക്കിൽ എനിക്ക് ഒപ്പം അവളും ഉണ്ട്.പുറകിൽ വരുന്ന ശവമഞ്ചത്തിൽ ആണെന്നു മാത്രം....